به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت» ، به نقل از مشرق؛
احمد زیدآبادی، از کنشگران اصلاح‌طلب که چندی قبل کناره‌جویی خود را از فضای سیاست به نحو طعنه‌آمیزی مطرح کرد، اخیراً در بخشی از یک مصاحبه با نشریه صدا که کانال تلگرامی امتداد آنرا منتشر کرد، گفته است: در شرایط فعلی، درگیر شدن اصلاح‌طلبان با سیستم حاصلی ندارد. چون، اولا اصلاح‌طلبان آن اعتبار و سرمایه اجتماعی قبلی را ندارند که جامعه نسبت به برخورد یا زندانی شدن آنان حساس شود (شاید برخی گروه‌ها خوشحال هم بشوند). ثانیا درگیر شدن اصلاح‌طلبان، فضا و بهانه را برای فعال شدن بیشتر آن طیف تندرو اصولگرا فراهم می‌کند که به ضرر حل مسایل است و خود اصلاح‌طلبان هم در این‌میان، بی‌دلیل قربانی می‌شوند. اصلاح‌طلبان باید به طرف مقابل با زبانی مدنی بگویند شما قدرت گرفتید تا مسایل را حل کنید؛ حالا بگویید چه‌چیز را حل کردید؟ و بعد از این‌منظر، شروع کنند به نقد جدی و عالمانۀ عملکرد جریان حاکم.
او می‌افزاید:
"فعالیت مردمی در قالب خیریه‌ها کار دیگری است که می‌توان انجام داد. مثلا من به دکتر رضا خاتمی و دکتر شکوری‌راد پیشنهاد کردم یک روز به مناطق حاشیه شهر بروند و مریض‌ها را رایگان ویزیت کنند. خیلی‌ها به این پیشنهاد من خندیدند؛ در حالیکه اگر به آنجا بروند با آدم‌های زیادی آشنا می‌شوند، عمق مشکلات و مناسبات را می‌توانند درک کنند، مردم به آنها اعتماد می‌کنند و آنان را دلسوز خود می‌شناسند. چرا این کارها را نمی‌کنند؟ با مدام در جمع محدود خود نشستن و توییت زدن که سرمایه اجتماعی احیا نمی‌شود."[3]
*این پیشنهاد جالب و البته کنایه‌آمیز زیدآبادی به آقایان شکوری‌راد و خاتمی؛ از روی شوخ‌طبعی ذاتی زیدآبادی باشد یا از روی تحلیل وی؛ اما در هر دو حالت یک پیشنهاد جالب و قابل تأمل است.
واقعا چرا اصلاح‌طلبان با خدمتگزاری و رفتارهای جهادی زاویه دارند و شأن خود را اجلّ از با مردم بودن می‌دانند؟
چرا همواره از جانب اصلاح‌طلبان شنوای نیش و کنایه به مردم و یا قشر مستضعف هستیم؟ (اشاره به ماجراهایی از قبیل لشکر قابلمه بدست‌ها یا لبوفروش‌های هسته‌ای!)
جالب آنکه نظیر آنچه که زیدآبادی گفته است را پیش از این کسان دیگری از اصلاح‌طلبان هم مطرح کرده‌اند اما عملا با سردی و رخوت ستاد جریان چپ مواجه شده‌اند.
برخی معتقدند ستاد جریان چپ از اینرو نسبت به چنین پیشنهاداتی روی خوش نشان نمی‌دهد که پایگاه اجتماعی خود را یک پایگاه بالاشهری و وابسته به قشر متوسط جامعه می‌داند. از همین رو ضرورتی احساس نمی‌شود که آقایان با مستضعفین و قشرهای مختلف جامعه ارتباط بگیرند!
این در حالی است که این تحلیل غلط است و جامعه ایرانی منهای هر نوع طبقه‌بندی یک "جامعه مذهبی" است و تفکر مذهبی هم به سمت رفتارهای جهادی و دینی گرایش دارد نه به سمت رفتارهای متفرعنانه.
پیشنهاد زیدآبادی یک تکمله عقلایی هم دارد که ما آنرا گوشزد می‌کنیم و آن اینکه مردم نمی‌توانند به کسانی که برای بر هم زدن امنیت آنها تقلا کرده‌اند و همزمان برای درمان آنها هم گسیل می‌شوند اعتماد کنند.
شرط اول قدم برای مردمی شدن رجال اصلاح‌طلب، توبه از براندازی و خاصّه توبه علنی از فتنه 88 است.